Prolog

PROLOG

''Ten, kto nie pot­ra­fi przyjąć cier­pienia, 

nie umie też być szczęśliwy.''

               Tak, byłem pieprzonym ćpunem. Ale już nim nie jestem. To nic, że całymi dniami siedzę zamknięty w czterech ścianach, czasami odzywając się do moich przyjaciół, bo chyba mogę ich tak nazwać, prawda? Przecież to oni byli ze mną w najgorszych chwilach mojego życia.

               - Człowieku, kurwa, bierzesz tą heroinę?! Mam wielu klientów, widzisz przecież, że nie jesteś tu sam, nie?! - Wrzasnął niezadowolony brunet. Facet był wysoki, umięśniony, a ciało miał całe pokryte tatuażami. Krótko mówiąc był straszny. Złapał mnie za ramiona i mocno mną potrząsnął.
- Chcę, ale nie mam forsy! - Krzyknąłem. - Daj mi na jakiś kredyt, jutro wezmę coś od kumpla i ci przyniosę, okej? - Zapytałem z iskierką nadziei w głosie, uśmiechając się przy tym cwaniacko. Diler spojrzał na mnie z żalem i wybuchnął śmiechem.
- Jasne, dam ci prochy, ot tak, bo czemu nie? - Powiedział z nutką sarkazmu w grożnym głosie. Uśmiechnąłem się triumfalnie, bo przez dużą ilość narkotyków w organizmie nie mogłem normalnie myśleć.

               Tak, tego wieczora byłem tak naćpany jak nigdy wcześniej, ale wciąż było mi mało... Pomimo heroiny i kokainy w moich żyłach pamiętałem tą noc do czasu, aż nie zemdlałem.

               - Pojebało cię?! - Krzyknął jeszcze głośniej niż poprzednio i zaglądnął przez ramię na trzech wysokich mężczyzn z wyglądu przypominających jego samego. Skinął głową na mnie, ale byłem zbyt przyćmiony żeby jakkolwiek zareagować. Jego kumple podeszli bliżej. - Zajmijcie się tym szczeniakiem. - Uśmiechnął się podle, wsiadł do czarnego samochodu sportowego i odjechał z piskiem opon. A ja stałem jak zahipnotyzowany, moje nogi zrobiły się jak z waty.
- C-co? - Wyjąkałem przerażony. Spojrzałem ze strachem w przyćpanych oczach na trzech osiłków, mężczyźni szli wolnym krokiem w moim kierunku. Pokiwałem głową z niedowierzaniem i zacząłem uciekać. Biegłem ile sił w nogach. Ale to i tak było za mało. Po paru ciosach i kopniakach straciłem przytomność.

               Jasne, że cholernie bolało i nie mogłem wyjść z łóżka przez jakieś dwa miesiące, ale to było zdecydowanie lepsze od tego co robiłem teraz. Siedziałem zamknięty w swoim pokoju, bez ani jednego malutkiego woreczka prochów przy sobie. Chociaż byłem w stanie myśleć normalnie, to cały czas czułem ten uciążliwy i nieustający głód.

*~*~*

Proszę bardzo, mamy prolog. Myślę, że to będzie

historia raczej taka sama, ale inna od reszty.

Mam ogromną nadzieję, że się spodoba i, że zostawicie

dla mnie małą ocenę, bo to właśnie one motywują 

mnie do dalszego pisania. Do pierwszego rozdziału xx